Szlaki turystyczne, ich oznakowanie i rodzaje
Są praktycznie wszędzie, tworzą spójną sieć na terenie kraju i łączą się ze szlakami w krajach sąsiednich. Część szlaków stanowi elementy sieci międzynarodowych lub ogólnoeuropejskich, a możemy je (tak z grubsza) podzielić na:
• piesze górskie i nizinne oraz ścieżki spacerowe, przyrodnicze i dydaktyczne
• rowerowe
• narciarskie
• jeździeckie
• kajakowe
Jeżdżąc rowerem górskim wszystkie powyższe są dla nas bardzo przydatne - z wyjątkiem szlaków kajakowy :-) bo te, z oczywistych względów będą miały niewielką funkcjonalność dla turystyki pieszej czy rowerowej.
Szlaki piesze w terenie oznaczane są na białym tle następującymi kolorami:
czerwonym
niebieskim 
zielonym 
żółtym 
i czarnym 
Na szlakach narciarskich (ski-tourowych) kolory występują na pomarańczowym tle:
czerwonym
niebieskim 
zielonym 
i czarnym 
Oznaczenia szlaków jeździeckich (konnych) wykonywane są na białym tle w kolorze pomarańczowym
Szlaki turystyczne tworzą spójną sieć na terenie kraju i łączą się ze szlakami w krajach sąsiednich. Część szlaków stanowi elementy sieci międzynarodowych lub ogólnoeuropejskich.
Kolor szlaku nie zależy od stopnia jego trudności! Jedynie trasy narciarskie zjazdowe (nie mylić z ww szlakami narciarskimi dla turystyki ski-tour'owej :-) mają oznaczenia kolorystyczne związane z ich trudnością. Czarny - przechlapane, zielony - prawie ośla łączka :-).
Do rzeczy, Sposób oznakowania szlaków w terenie może być przeróżny, mogą to być znaki malowane farbą bezpośrednio na drzewach, słupach, ogrodzeniach, skałach czy kamieniach lub odpowiednio przygotowane tabliczki.
Oznakowanie przebiegu szlaku pieszego (np. czerwonego) wygląda jak poniżej, gdzie (od lewej) to znak podstawowy (za nim podążamy, aby się nie zgubić), następny (kółeczko) to początek lub koniec szlaku oraz znaki kierunkowe (zakręty, strzałki "skręć w lewo/prawo" itp.)
Dodatkowo spotykamy na szlaku wszelkiego rodzaju drogowskazy, tablice informacyjne, znaki ostrzegawcze i oznaczenia międzynarodowe. Wyglądają one tak i chyba nie trzeba ich tłumaczyć bo każdy widzi o co c'mon :-P
Kolejną odmianą szlaków pieszych są wszelkiej maści ścieżki spacerowe oraz przyrodnicze i edukacyjne. Te, biało-niebieskie to spacerniaki, zielono-białe - przyrodnicze lub edukacyjne.
Często z nich korzystamy gdyż prowadzą zazwyczaj do ciekawych miejsc takich jak pomniki przyrody ożywionej lub nie, miejsc widokowych, wychodni skalnych, jaskiń, miejsc występowania rzadkich gatunków roślin czy zwierząt. Generalnie warte uwagi.
Zacznijmy od tych międzynarodowych, kwadracik z białym tłem a na nim zielona informacja. Od lewej: znak podstawowy (on wytycza szlak), następnie (z kropką) początek/koniec szlaku oraz znaki informujące o zmianie kierunku.
Nasze rodzime oznaczenia szlaków rowerowych występują w różnych kolorach, a oznakowanie jest analogiczne do międzynarodowych i nie wymaga specjalnego objaśnienia.
Oznakowania szlaków rowerowych zarówno międzynarodowych jak i krajowych występują również jako drogowskazy informacyjne, pamiętamy: zielone = międzynarodowe, kolorowe = nasze :-)
Zdarza się, że szlak pieszy (lub jego część) dopuszcza ruch rowerowy (ze szczególnym zachowaniem ostrożności - ze strony rowerzystów!) i wtedy drogowskazy informacyjne mogą wyglądać tak:
Czasami stosuje się znaki zblokowane, informujące o tym, że kilka szlaków (na wybranym odcinku) przebiega tą samą drogą.
Trasy rowerowe górskie (MTB) często są wytyczane przez inne jednostki niż PTTK. Są nimi zazwyczaj gminy regionów umożliwiających uprawianie turystyki MTB organizatorzy imprez rowerowych, którzy oznaczają pewne odcinki istniejących już szlaków turystycznych (zazwyczaj pieszych, konnych i narciarskich) na potrzeby imprez sportowych takich jak zawody XC czy maratony MTB. Przykładem takich tras są szlaki MTB POWERADE.
Trasy POWERADE ze względu na stopień trudności kierowane są do rowerzystów o dużym stopniu zaawansowania! Czyli takich jak my ;-P (niech żyje skromność)
Szlaki narciarskie (dla narciarzy śladowych i ski-tour'owych) występują w takich samych kolorach jak szlaki piesze z tym, że widnieją na pomarańczowym tle. Prócz podstawowych oznaczeń szlaków narciarskich (poniżej przykład niebieskiego szlaku), często spotkamy znaki informacyjne i ostrzegawcze (nie wymagają komentarza).
Szlaki jeździeckie wg. wytycznych PTTK oznakowane są kolorem pomarańczowym na białym tle. I tak od lewej mamy znak podstawowy (czyli za min podążamy), następnie znak początku/końca szlaku oraz znaki zmiany kierunku.
Często spotykamy dodatkowe oznakowania w formie drogowskazów i tablic informacyjnych informujące min. o numerze szlaku czy czasie jego przejazdu:
W praktyce spotkaliśmy się z regionalnymi oznaczeniami szlaków konnych, które występowały w różnych kolorach (niebieski, zielony), ale metodologia była identyczna jak oznaczenia PTTK z tym, że kolor pomarańczowy został zastąpiony innym kolorem.
Wszystkie informacje przedstawione na tej stronie oparte zostały o broszurę wydaną przez Zarząd Główny PTTK, Warszawa 2007 "INSTRUKCJA ZNAKOWANIA SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH".
